آرامگاه سلطان «محمود غزنوی» بزرگترین فرمانروای عصر غزنویان که به دلیری و بی‌باکی و کثرت فتوحات و به خصوص فتوحات وی در هند و غنایمی که از آنجا آورده مشهور است در شهر «غزنی» افغانستان قرار دارد.

آرامگاه سلطان محمود، ساختمانی بنا شده به سبک معماری سنتی معمول در هزار سال پیش از امروز، یکی از هزار و ۲۰۰ بنای تاریخی است که در شهر غزنی وجود دارد.

این آرامگاه در ۶ کیلومتری شمال شرقی شهر غزنی افغانستان قرار دارد و روزانه بازدیدکنندگان زیادی را به سوی خود می‎کشد.

سلطان محمود یکی از فرمانروایان قلمرو خلافت اسلامی بود که عنایت خاصی به علم‎پروری و تقویت بسترهای فرهنگی و ادبی داشت.

به همین جهت او فرهیختگان و ادیبان زیادی را به دربار خود فراخواند و آنان را به آفرینش و ابداعات ادبی تشویق کرد.

شاهنامه فردوسی به عنوان یکی از شاهکارهای ادبی و اثر حماسی بی‎بدیل در زمان و زمینه‎های ایجاد شده در عهد سلطان محمود سروده شد.

این آرامگاه در زمان خود سلطان غزنوی به‌ نام «عمارت فروزی» شهرت داشت و پس از مرگ و خاک‎سپاری وی (در سال ۳۷۹ ه.ش.) این ساختمان به «روضه» مشهور شد.

اینک منطقه‎ای که این آرامگاه را در خود جای داده نیز به نام روضه یاد می‎شود و منطقه روضه اینک یکی از پرجمعیت‎ترین مناطق غزنی به شمار می‎آید و تاجیک‌تباران زیادی را در خود جای داده است.

ساختمان یادشده به دلیل این که دست‎ نخورده باقی مانده و تقریباً همان شکل و شمایل قدیمی خود را حفظ کرده، تداعی‌کننده میزان مهارت هنر معماری آن دوران باوجود امکانات اندک است.

مقبره سلطان محمود سالانه نه تنها سیاحان و گردشگران زیادی را به سوی خود فرامی‎خواند بلکه مردم محلی اعتقادات خاصی نسبت به این مکان تاریخی دارند.