نشست فوق العاده رييس جمهوري با نمايندگان ولسي جرگه و مشرانو جرگه در روز گذشته، فصل تازه اي را در جنگ عليه طالبان و مبارزه عليه تروريزم  در افغانستان باز کرده است. سخنراني رياست جمهوري هر چند نکاتي تکراري داشت و در مواردي نيز تعهد به اجراي وظايفش بود، اما در کل، باب نويني از ادبيات سياسي جنگ عليه تروريزم را باز نمود. اينکه رياست جمهوري اعضاي کابينه اش را به پارلمان معرفي کند، موضوعي نبود که آن قدر اهميت داشته باشد که جزئي از آجنداي يک جلسه فوق العاده باشد، رئيس جمهوري بايد اعضاي کابينه اش را معرفي و تکميل نمايد و به فرهنگ سرپرستي که با آمدن او رونق يافته است پايان دهد. اما تعريف او از دشمن ملت و دولت افغانستان، يکي از بزرگترين کارهايي است که در اين زمينه شده است. اشرف غني بخشي از طالبان و القاعده، داعش و شبکه حقاني را مزدوران کشورهاي بيگانه و دشمنان مردم افغانستان معرفي کرد. او مبارزه عليه آنها را جزئي از حقوق مردم افغانستان دانست و گفت که در مجازات عليه کساني که عليه دولت و مردم افغانستان مي جنگند، بي محابا عمل خواهد کرد.
اينها براي اولين بار بود که از زبان رئيس جمهوري افغانستان شنيده مي شد. پيش از اين تضرع و زاري بر ادبيات سياسي افغانستان حاکم بود و دولتمردان افغانستان از اصطلاح برادران ناراضي گرفته تا مخالفان سياسي نسبت به طالبان استفاده کرده اند. اين اصطلاحات متملقانه در پي اين بودند که طالبان به نحوي راضي شوند و بر ميز مذاکره با دولت افغانستان بنشينند. اما اين ادبيات هرگز راه به جايي نبرده و بر عکس بر ميزان خشونت لفظي و ادبيات سياسي طالبان افزوده است. طالبان در مقابل هرگز دولت افغانستان کمتر از دولتي که براي اهداف بيگانه ها کار مي کند، نام نبرده اند.
فتح باب شناسايي دشمنان افغانستان و گذار از ادبيات متملقانه دولت افغانستان به ادبيات سياسي قاطع و صريح که دشمنان مردم را دشمن و دوستان شان دوست بخواند براي آينده افغانستان ارزش فراواني دارد. دولت افغانستان بايد به شناختن دوست و دشمن خود به مردم مراجعه کند و شناسايي دقيق تر تنها از ديد مردم افغانستان امکان دارد. به عنوان نمونه نمي توان گروهي که مسئوليت کشتار دهها نيروي امنيتي و زخمي ساختن صدها تن ديگر را خود بر دوش مي گيرند، دوست دولت افغانستان شمرد.
حدودا سيزده سال تاخير در معرفي دوست و دشمن از سوي دولت افغانستان، زمان بسيار زيادي است. دولت هاي گذشته واقعا اين شهامت را نداشته اند که بتوانند ادبيات سياسي افغانستان را تغيير بدهند و حد اقل فتح بابي داشته باشند در تعريف دوست و دشمن.  
روزهاي آينده مشخص خواهد ساخت که دولت افغانستان تا چه اندازه به گفته و تعهداتش پايبند خواهد بود. آيا دولت افغانستان سياست تضرع را ترک خواهد کرد و به جاي باج دادن به طالبان و آزاد ساختن رهبران و زندانيان طالبان از زندانهاي داخل و خارج کشور، آنان را به مجازات  خواهد رساند و به دار خواهد آويخت و يا به جاي سفرهاي مکرر به پاکستان و کشورهاي ديگر و التماس براي وادار ساختن طالبان به حاضر شدن در پاي ميز مذاکره، جنگ را با شدت بيشتري عليه طالبان و القاعده و شبکه حقاني آغاز خواهد کرد.
سخنراني رييس جمهوري پاسخي بسياري از سئوالات را آشکار خواهد کرد. پاسخ به اينکه دولت هاي افغانستان بوده اند که نخواسته اند به طالبان و القاعده و شبکه حقاني آن گونه که بايد مبارزه کنند و اينکه سالها وقت و توان مردم افغانستان در بي برنامگي و بي هدفي و مماشات و سهل انگاري دولتمردان افغانستان تلف شده است و اين دولتمردان افغانستان بوده اند که به اميد واهي مذاکره با طالبان خسارات سنگين مادي و معنوي را متقبل شده اند.