خبرگزاری صدای افغان(آوا) – نگاه روز: حرکتی در تهران کلید خورده است. دستگاه دیپلماسی ایران، بدون پرداختن به هیاهوی رسانه ای، دوطرف تخاصم را دور یک میز جمع کرده تا نشستی را ترتیب دهد و راه و روزنه تازه ای را به سمت صلح و سازش سیاسی باز کند. یکی دیگر از مهم ترین عوامل امیدهایی که در پی آغاز نشست صلح تهران شکل گرفته، این است که جمهوری اسلامی ایران در متن و محور این حرکت قرار دارد؛ کشوری که هرگز در پی بی ثباتی و جنگ و نفاق و تفرقه در افغانستان نبوده و امنیت و ثبات و صلح در افغانستان را امنیت و ثبات و صلح در ایران دانسته است.

گفتگوهای بین الافغانی با حضور نمایندگان دولت، شخصیت‌های عالی جمهوریت و هیات عالی طالبان به میزبانی جمهوری اسلامی ایران در تهران افتتاح شد. محمدجواد ظریف؛ وزیر امور خارجه ایران در سخنرانی افتتاحیه این اجلاس از آمادگی کشورش برای کمک به روند صلح افغانستان خبر داد و با اشاره به شکست امریکا در افغانستان و حضور بیش از دو دهه در این کشور که موجب خرابی های بسیاری شده، گفت: امروز مردم و رهبران سیاسی افغانستان باید برای آینده کشورشان تصمیمات دشوار اتخاذ کنند.

او با اشاره به نتایج نامطلوب ادامه جنگ در افغانستان، بازگشت به میز مذاکرات میان‌افغانی و تعهد به راهکارهای سیاسی را بهترین انتخاب از سوی رهبران و جریان‌های سیاسی افغانستان دانست و آمادگی کشورش را برای کمک به روند گفتگوها میان جناح‌های موجود به منظور حل و فصل مناقشات و بحران‌های جاری در افغانستان اعلام کرد.

آقای ظریف همچنین بر تعهد ایران جهت کمک به توسعه همه جانبه سیاسی، اقتصادی و اجتماعی افغانستان پس از برقراری صلح تاکید کرد.

برگزاری این نشست در شرایط کنونی امیدهای زیادی را برانگیخته است. شکی نیست که اصلی ترین عامل برانگیخته شدن این امیدها وضعیت رقت انگیزی است که در افغانستان جریان دارد.

مردم افغانستان در پی عهدشکنی، خیانت و خنجر زهرآگینی که امریکا از پشت بر آنها وارد کرد، عمیقا سرخورده و ناامید شده اند.

وضعیت میدانی هم حکایت از تعمیق و تشدید جنگ و بحران دارد و این در شرایطی است که صلح عملا از دستور کار خارج شده و هیچ امیدی به احیای دوباره آن وجود ندارد.

در این میان، حرکتی در تهران کلید خورده است. دستگاه دیپلماسی ایران، بدون پرداختن به هیاهوی رسانه ای، دوطرف تخاصم را دور یک میز جمع کرده تا نشستی را ترتیب دهد و راه و روزنه تازه ای را به سمت صلح و سازش سیاسی باز کند.

یکی دیگر از مهم ترین عوامل امیدهایی که در پی آغاز نشست صلح تهران شکل گرفته، این است که جمهوری اسلامی ایران در متن و محور این حرکت قرار دارد؛ کشوری که هرگز در پی بی ثباتی و جنگ و نفاق و تفرقه در افغانستان نبوده و امنیت و ثبات و صلح در افغانستان را امنیت و ثبات و صلح در ایران دانسته است.

ایران اگر با طالبان هم ارتباط برقرار کرده در راستای ثبات و آشتی و کمک به صلح و مهار جنگ و خشونت و بی ثباتی بوده است؛ زیرا برای تهران، استقرار یک حکومت مقتدر، مسلط، مسئولیت پذیر و متعهد در کابل، بسیار بهتر از قدرت گیری نیروهای قانون گریز و غیر مسئولی است که به بی ثباتی و ترور و تنش و تخاصم دامن می زنند و این امر، بی تردید، تبعات و پیامدهای فرامرزی فراوانی برای همسایگان افغانستان هم خواهد داشت.

همین اکنون جمهوری اسلامی ایران، هزینه های ده ها سال بی ثباتی و بحران در افغانستان را می پردازد؛ از مواد مخدر تا مهاجرت های سیل آسا و…

از سوی دیگر، روند صلح افغانستان برای به نتیجه رسیدن نیاز به یک میانجی صادق و مسئول دارد؛ کشوری که منافع خود را در جنگ و بی ثباتی و بحران جستجو نکند و در پی تضعیف اقتدار ملی و دامن زدن به تنش و تفرقه و تخاصم در افغانستان نباشد.

آنچه تاکنون وجود داشته، فاقد این ویژگی مهم بوده است؛ زیرا اکثر طرف هایی که از مذاکرات صلح، میزبانی کرده اند به طور یکجانبه در صدد تحمیل و تحقق منافع یکی از طرف های درگیر بوده اند. هیچکدام نخواسته به صلح بماهو صلح، کمک کند و نیروهای متخاصم را به پرهیز واقعی و معنادار از خشونت و تعهد صادقانه به گفتگوهای سازنده و مؤثر صلح، ترغیب کند.

ایران همچنین با هر دو سوی این بحران، روابط متوازن و معقول دارد و همه طرف ها به تهران به مثابه بازیگری قابل احترام نگاه می کنند. این ویژگی می تواند بسترساز شکل گیری یک روند واقعی صلح شود.

به این ترتیب، انتظار می رود حضور همزمان هیات های دولت و طالبان در تهران به منظور یافتن راهی برای صلح، به نتایج ملموس و مثبت بیانجامد؛ نتایجی که در قدم نخست، موج بحران و ناامنی و جنگ جاری را مهار کند و در گام بعدی، زمینه ساز یک توافق پایدار سیاسی با حضور و مشارکت عادلانه همه طرف ها، جریان ها، قومیت ها و مذاهب در حکومتی همه شمول و وسیع البنیاد گردد.