او را حدود دو ماه پس از زخمی شدنش در غروب یکی از روزهای سرد فصل خزان در خانه‌اش در غرب کابل ملاقات کردم.

سرباز زخم خورده و خسته از جنگ در اتاق سردش در طبقه چهارم یک ساختمان اجاره‌ای ، در زیر لحاف خوابیده بود.

زخم که در پایش خورده عمیق است و چندین استخوان از قسمت رانش نیز شکسته است. به توصیه پزشک نباید سردی به پای زخمی‌اش برسد.

جاوید شام‌گاهی سوم ماه میزان زمانی که می‌خواست نان شب سربازان کندک مربوط اش را در یکی از ولسوالی‌های ناامن هلمند “سنگین” توزیع کند، از فاصله‌ دو کیلومتری از سوی گروه طالبان مورد هدف قرار گرفت.

مرمی از نوعی” سلاح درازنوف” در قسمت رانش اصابت می‌کند.

سنگین یکی از ناآرام‌ترین مناطق ولایت آشوب‌زده هلمند است، ولایتی که مرکز اصلی تولید مواد مخدر افغانستان و مرکز قدرت گروه طالبان به شمار می‌رود.

زمانی که جاوید منتظر بود تا سرباز نان شب اش را از او تحویل بگیرد، طالبان از روستای رو به روی قرارگاه نظامی نیروهای امنیتی، او را نشانه گرفتند با این هدف که درجا کشته شود، اما چانس یاری‌اش کرد و تیر دشمن به خطا رفت و تنها به پای راستش اصابت کرد.

جاوید می‌گوید او در آن هنگام هرگز نفهمیده بود که زخمی شده است.” مخابره از دستم افتاد، وقتی خواستم از جایم بلند شوم، دیدم که پایم از حرکت مانده، خودم را انداختم روی زمین، سرباز دیگری را صدا زدم که به کمک ام بیاید، مرمی دیگری اصابت کرد از او خواستم خودش را روی زمین بی‌اندازد، پس از آن که  دیگران خبر شدند من را از آنجا پایین کردند و به داخل قرارگاه بردند.”

وقتی روشن شد که او زخمی شده، برای یک لحظه به فکر دختر کوچک و خانم جوانش افتاد “وقتی باور کردم که زخمی شدم، اولین چیزی که در ذهنم خطور کرد دختر و خانمم بود. با خودم گفتم اگر پایم قطع شود، ادامه‌ زندگی را چگونه سپری کنیم.”

جاوید سال گذشته پس از آن که از بیکاری به تنگ آمد، تاریخ ۲۲ ماه میزان برای شرکت در صفوف نیروهای ارتش راهی ناامن ترین منطقه‌ هلمند در ولسوالی سنگین شد.

هرچند او کارمند بخش اداری در قرارگاه نظامیان در ولسوالی سنگین است، اما می‌گوید که در منطقه‌‌ای که ۹۵ درصد خاکش در تصرف طالبان باشد، زنده ماندن در آنجا اتفاقی است.

جاوید دو روز پس از آن که زخمی شد توسط یک هواپیما از ولایت هلمند به کابل انتقال داده شد. او ۳۵ روز در شفاخانه چهارصد بستر پولیس، بستری بود.

طالبان سلاح‌های پیشرفته‌تر از نیروهای امنیتی افغانستان دارند

جاوید می‌گوید که او در مدت یک سال اجرای وظیفه در ولسوالی سنگین هلمند، به گونه‌ میانگین هر روز شاهد یک کشته و یک زخمی از سربازان بوده است.

به نقل از جاوید گروه طالبان بر اکثریت خاک ولسوالی سنگین حاکمیت دارند و تنها در حدود دو کیلومتر مساحت قرارگاه نظامیان، مربوط به حکومت افغانستان است.

این سرباز می‌گوید که گروه طالبان نسبت به نیروهای امنیتی افغانستان از سلاح‌های پیشرفته مثل سلاح‌های نوع “درازنوف، لیزردار، سلاح‌های مجهز با دوربین‌های شب و سلاح‌های ۸۲” استفاده می‌کنند.

او می‌گوید که طالبان بیشتر از فاصله‌‌های دور نیروهای امنیتی را هدف قرار می‌دهند ولی بعضی اوقات درگیری در فاصله‌ ۵۰ متری نیز میان دو طرف رخ می‌دهد.

 به گفته وی، نیروهای امنیتی در ولسوالی سنگین هلمند با دشواری‌های مواجه هستند اما وضعیت نسبت به چهار سال قبل بهبود یافته است.

به گفته جاوید به دلیل ناامنی راه‌های زمینی اکمالاتی نیروهای امنیتی در ولسوالی سنگین بسته است و مواد خوراکی و دیگر تجهیزات به نیروهای مستقر در سنگین هر دو هفته بعد از طریق هوا، فرستاده می‌شود.

به گفته وی، در مدت یک سال که او در سنگین وظیفه اجرا کرد، حکومت مرکزی افغانستان هیچ هیأتی را برای بررسی وضعیت این منطقه ناامن نفرستاد و در این مدت با آن که هر روز نیروهای امنیتی در این منطقه تلفات دارند، هیچ سرباز جدیدی فرستاده نشد.

جاوید سرباز ۲۹ ساله‌ای است که به گونه‌ مقطعی ۹ سال در صفوف نیروهای ارتش ملی، نیروهای امنیتی ملی و نگهبان  “گارد” محافظتی در ولایت‌های بغلان، هلمند و کابل کار کرده است.

با آن که پنج سال پیش در سال ۱۳۹۲ برادر کوچک‌اش در صفوف ارتش ملی کشته شد و اکنون خودش  نیز زخمی است، هنوز هم جاوید علاقمند شرکت در جنگ بی‌پایان افغانستان است.

داکتران در پای او سیخ زده است. این سیخ‌ها تا هشت ماه دیگر ممکن است در پای جاوید باقی بماند.

برداشتن این سیخ‌ها از پای جاوید هزینه‌بر است، او می‌گوید که اگر این سیخ‌ها از سوی شفاخانه‌ی دولتی برداشته شود برای او هزینه ندارد اما اگر در شفاخانه‌های خصوصی اقدام به برداشتن این سیخ‌ها کند، حدود ۵۰ هزار افغانی هزینه دارد.

نبود شغل مناسب و مشکلات مالی و اقتصادی این سرباز را مجبور کرده است که دوباره پس از بهتر شدن پایش به ولسوالی سنگین هلمند برود، هرچند خلاف خواست خانواده‌اش.” من مجبورم به وظیفه ام برگردم، برداشتن سیخ‌ها از پایم هزینه دارد، بروم به سنگین و ممکن تا هشت ماه دیگر سیخ‌ها در پایم باشد.”

ستایش حسینی- ارسالی به