وزارت صحت عامه می‌گوید که در نتیجه انفجار یک موتر بمب‌گذاری‌شده در شهر غزنی دست‌کم

۱۲ نفر کشته و ۱۷۹ نفر زخمی شده‌اند.

طالبان مسؤولیت این حمله را پذیرفته و گفته که مرکز استخباراتی دولت را هدف قرار داده است.

بیشتر مجروحان را غیرنظامیان و کودکان تشکیل می‌دهند.

بازمحمد همت؛ رئیس شفاخانه غزنی نیز گفته است که ده‌ها زخمی به شفاخانه ها برده‌ شده‌اند که دست‌کم ۳۵ دانش‌آموز در میان آنان هستند. سازمان ملل گفته که بیشتر از ۵۰ دانش آموز زخمی شده‌اند.

ساختمان یک مکتب خصوصی در نزدیک محل انفجار نیز به شدت آسیب دیده است. در زمان انفجار دانش‌آموزان در حال درس خواندن بودند و بیشتر دانش‌آموزان در نتیجه شکستن شیشه‌ها زخمی شده‌اند.

هفته گذشته نیز در نتیجه انفجاری قوی در ناحیه شانزدهم شهر کابل، پایتخت افغانستان و حمله طالبان، از جمله، دست کم ۵۱ دانش‌آموز مکتب زخمی شدند.

بنابراین، ابعاد جنایت های اخیر کاملا روشن است؛ تروریست های خون آشام طالبان برای ریختن خون غیرنظامیان به ویژه کودکان معصوم و دانش آموزان بی دفاع مکاتب، شمشیر «امارت» را از رو بسته اند. آنها با خنجرهای آخته ای که حتی نمی خواهند ردای ریاکارانه صلح و سیاست، پنهان کنند، آمده اند تا آخرین ترکش های مسموم پاکستان و اعراب و سایر حامیان تروریزم را علیه مردم بی گناه افغانستان به کار بگیرند.

بازی های جاری در قطر‌ نمی تواند ماهیت جنایت های هولناک این روزهای این گروه مزدور را تغییر دهد. کسانی مانند زلمی خلیلزاد و سیاستمداران علیل و بیمار داخلی که در برابر این نوع جنایت ها و خونریزی ها واکسینیزه شده اند و پس از هر رویداد تروریستی طالبان، بر این موضع ریاکارانه تأکید می کنند که نیاز به صلح، اکنون بیش از هر زمان دیگری، فوری تر و ضروری تر است، به جای آنکه خون کودکان معصوم کابل و غزنی را ببینند، آگاهانه اعمال وحشیانه طالبان تروریست را توجیه می کنند و بر مشروعیت و اعتبار بازی مضحک جاری در قطر، تأکید می نهند. این در حالی است که خون کودکان بی گناه و دانش آموزان معصوم مکاتب افغانستان، خونبهایی جز سرکوب و نابودی مزدوران پاکستان و طالبان تروریست ندارد. صلح با طالبان، خونبهای کودکانی که در رویدادهای اخیر آماج وحشیانه ترین حملات قرار گرفته اند، نیست، و کسانی که با نادیده گرفتن واقعیت های مرگبار و دردناک جاری در افغانستان، همچنان تلاش می کنند تا بازی های جاری در دوحه را توجیه کنند و به مردم، امیدهای واهی و بی بنیاد بدهند، در جنایت های طالبان شریک اند؛ زیرا توجیه تروریزم، فرقی با ارتکاب اعمال تروریستی ندارد و توجیه گران درست به اندازه تروریست های خون آشام و مزدوران بیگانه، محکوم و منفور اند.

مواضع ملال انگیز ارباب علیل ارگ و واکنش های از پیش تعیین شده سیاستمداران عقیم افغان هم چیزی را دگرگون نمی کند. آنها اگر در واکنش های خود در قبال اعمال طالبان، صادق اند، فورا باید از همه روندهای سیاسی در زمینه صلح خارج شوند و با اعلام یک بسیج ملی، علیه تروریست های طالبان، تا زمان پذیرش کامل صلح با شرط لازم خلع سلاح و قطع هرگونه اعمال خشونت بار، اعلام جنگ کنند.

تجربه نشان داده است که نرمش و سازش و انعطاف ر برابر طالبان، حمل بر جبن و ترس و ذلت و خفت می شود و تروریست های وحشی آن گروه را به ریختن خون های بیشتر و کشتن شمار بیشتری زن و کودک و غیر نظامیان بی دفاع، تشویق و و تشجیع می کند. گروهی که بیش از دو دهه سرگرم خونریزی و خشونت بوده، با هربار خون ریختن، هارتر و درنده تر می شود؛ به ویژه اگر در میدان جنگ، هیچ حریف و مانعی در برابر خود نبیند.

طالبان، با امریکا مشغول گفتگوهای صلح هستند. آنها گفتگو با دولت را رد می کنند و نشست های بین الافغانی را نیز بدون صلاحیت تصمیم گیری برای صلح و پایان جنگ، صرفا به نمایشی سیاسی برای تحکیم مشروعیت و احیای اعتبار خود، تبدیل کرده اند. در میدان جنگ نیز هیچ نشانی از صلح نیست. طالبان مثل همیشه می کشند، خون می ریزند، ویران می کنند و در کمال وقاحت و بی هیچ هراسی از محاکمه و مجازات، مسؤولیت جنایت های هولناک خود را با غرور و افتخار برعهده می گیرند. چنین گروهی، مستوجب سرکوب و جنگ تا نابودی است. این همان چیزی است که باید در قبال ریختن خون کودکان بی گناه افغانستان انجام داد.

نرگس اعتماد – جمهور