طالبان در هر دو حمله بیشتر از آنکه به نظامیان آسیب برسانند به کودکان، زنان و مردان بیگناه آسیب رساندند و مردم را کشتند. البته این بار اول نیست که چنین وحشی گری ای را مرتکب می شوند بار بار و در طول این چند سال همه اش قتل و کشتار غیرنظامیان از تمرینات روزمره این گروه بوده است.

همین امروز ده ها کودک در غزنی و در جریان درس به خاک و خون افتیدند همان گونه که چند روز پیش کابل فرش سرخ خون کودکان و زنان ما بود.

مسوولیت هر دو حمله را سخنگویان طالبان با بی شرمی و وقاحت پذیرفته و بی هیچ ترس و ابایی گفتند بلی این ما بودیم که کودکان تان را در مکتب و در جریان درس کشتیم/می کشیم و خواهیم کشت.

ما حق داریم حال مان بهم بخورد ازگروهی که استدیوم فوتبال را به کشتارگاه تبدیل کردند و زنان را گلوله باران و سنگ باران می کنند و کشتار مردم جزو تفریحات شان است اما بدبختی بزرگتر این است امریکا و همه طرف های مذاکره به روی این ها لبخند می زنند و این کشتارهای روزمره شان را هیچ در نظر نمی گیرند.

همه گروه هایی که در قطر و بر سر خوان رنگین اعراب رو در روی طالبان لبخند می زنند و از قصابی هر روزه طالبان حرفی نمی زنند در فردای تاریخ شرمسارانی روسیاه و شریکان این جنایات خواهند بود و پیش وجدان جمعی سرافگنده و خجل، البته اگر به چیزی به نام شرم و حیا معتقد باشند.

همه خون های ریخته شده هزاران سرباز مدافع وطن، ده ها روزنامه نگار و فعال حقوق بشر و همه خون های مردم بیگناهی که در این سال ها ریخته اند یک روز برگشته و گریبان طالبان و کسانی که جنایات شان را فراموش کرده اند خواهد گرفت.