روزانه صدها تن شهروند افغان جهت تداوي به هندوستان مي‌رود. کمبود خدمات صحي، ادويه‌هاي بي کيفيت و معالجه‌هاي غيرتخصصي در افغانستان سبب شده است که، مراجعه بيماران افغان به شفاخانه‌هاي هندوستان افزايش يابد.
براساس آمار شرکت‌هاي هواپيمايي، هرروز چهار تا پنج پرواز از کابل به مقصد دهلي صورت مي‌گيرد، اين پروازها ۵۵۰ تا ۶۰۰ تن را به دهلي انتقال ميدهند که حدود ۹۰ درصد آنان بيماراني‌اند که جهت تداوي به هند مي‌روند. اما تداوي درهند با مشکلات زياد همراه است، بيشتر بيماران افغان با پياده شدن ازهواپيما درميدان هوايي دهلي دچار سرگرداني مي‌شوند.
ندانستن زبان
در بيشتر شفاخانه‌هاي دهلي چهره‌هاي مردان و زنان بيمار که به تنهايي به هندوستان سفر کرده اند ديده مي‌شود. نفهميدن زبان از مشکلات اساسي آنان درهند است، زيرا اکثريت مردم هند به دو زبان هندي و انگليسي صحبت مي‌کنند. اين مشکل باعث شده تا بيماران افغان جهت پيشبرد روند تداوي شان مترجم بگييرند، مترجمان بيشتر افغان هاي اند که چندين سال را درهند گذرانده و در کار خود مهارت دارند، آنان به بهانه‌هاي گوناگون در تباني با شفاخانه‌ها، پول هنگفتي را از بيماران ميگيرند.
بيشترمترجمان درآزمايشگاه‌ها و شفاخانه‌هاي هند، علاوه بر ترجماني، کميشن‌کاري مي‌کنند و براي آوردن مشتري به شفاخانه‌ها، از آنها با فيصدي مشخص پول مي‌گيرند. به گفته يکي از مقامات سفارت افغانستان درهند، اين کميشن‌کاران با تباني با شفاخانه‌ها و آزمايشگاها، هزينه تداوي را براي بيماران ۳۰ فيصد افزايش مي‌دهند.
غلام سخي باشنده ولايت سرپل ميگويد:» زماني که به ميدان هوايي دهلي رسيدم يک جوان آمد با شرين زباني گفت، وطندار بيا من برايت اتاق ارزان پيدا مي کنم و پيش داکترهم مي برم، وقتي اتاق براي ما گرفت گفت، ۱۲ هزار روپيه هندي بده که صاحب خانه پول پيش مي‌گيرد».
او علاوه ميکند» روز بعد همان جوان آمد و گفت، بيا شفاخانه برويم، وقتي نزد داکتر رفتيم، نمي دانم به داکتر چي گفت من که زبان شان را بلد نيستم، گفت ۱۷ هزار روپيه بده که آزمايش‌هايت را انجام بدهم، وقتي به آزمايشگاه رسيديم، گفت، حالا رخصتي شده فردا بيا. از فرداي همان روز ديگر آن جوان  را نديدم، او پولي که ازمن گرفته بود نه کرايه اتاق را داده بود
مواردي وجود دارد که برخي از کارمندان سفارت افغانستان در هند نيز کميشن کاري مي‌کنند، بيماران هموطن شان را که زبان نمي‌فهمند به شفاخانه‌ها ميفروشند؛ موضوعي که مقامات سفارت افغانستان در هند آن را تأييد نموده ميگويند، اين موارد در گذشته وجود داشته اما هم اکنون جلو آن گرفته شده است.
برخورد دوگانه
برخي شفاخانه هاي هند با بيماران برخورد دوگانه ميکنند و از بيماران افغاني پول بيشتر مي‌گيرند. عبدالحميد يکي از بيماراني که تکيلف روده دارد و ۱۲ روز درشفاخانه «بترا» بستر شده است ميگويد:» اين شفاخانه از شهروند هندي شبي ۴۵۰۰ روپيه و از من شب ۶۵۰۰ روپيه هندي ميگيرد».
يک کارمند سفارت افغانستان در دهلي که نخواست نامش فاش شود ميگويد:» درشفاخانه «پرامس» يک داکتر بود که براي بيماران افغاني دواي مخصوص مي‌ساخت که آن دوا در هيچ شفاخانه ديگر پيدا نمي شد». موضوع جالب ديگر در برخي از آزمايشگاه‌هاي هند موضوع نرخ نامه است، هر کدام قيمت مشخص دارد، يک نوع آن ۴۰ هزار، ديگري ۲۵ هزار، سومي ۱۶هزار و چهارمي هم ۱۰ هزار روپيه هندي قيمت دارد.
اين درحاليست که بيشتر شفاخانه هاي هند شخصي وتجارتي اند و دولت بالاي آن تسلط ندارند، اين شفاخانه‌ها همانند تجارت خانه‌هاي اند که صاحبانش ميخواهند ازمراجعينش سود بيشتر ببرند
رضا رهنورد يک دانشجوي افغان در دهلي ميگويد»: برخورد دوگانه و تجارتي شفاخانه‌هاي هندوستان با بيماران افغان سبب مي‌شود که مردم افغانستان در قبال حکومت، مردم و انسان دوستي هند بي باور شود».
اما داکتر شيدا محمد ابدالي سفير افغانستان در دهلي ميگويد:» تلاش کرديم که قانوني را در پارلمان هند پاس کنيم که با بيماران افغاني برخورد همانند بيماران هند شود، چون شفاخانه ها شخصي اند، پارلمان هند نتوانست اين قانون را پاس کند».
قيمت تداوي درهند
قيمت فيس داکتر و آزمايش‌ها درهند چند برابر افغانستان است. درهند هزينه ملاقات با داکتر متخصص از ۵۰۰ تا ۱۵۰۰ روپيه هندي مي‌باشد، هزينه آزمايش خون(bloodtest ) در افغانستان بين ۲۰۰ تا ۵۰۰ افغاني است اما در شفاخانه «مکس» دهلي ۶۰۰۰ روپيه. هزينه التراسوند(Ultrasound )  در افغانستان بين ۱۵۰ تا ۴۰۰ افغاني است، در دهلي ۳۵۰۰ تا ۵۰۰۰ روپيه ميباشد، قيمت اندوسکوپي  (Endoscope )در افغانستان ۱۲۰۰ تا ۳۰۰۰ افغاني است، اما درشفاخانه «بلکه» در دهلي ۱۳۰۰۰ روپيه هندي ميباشد. قيمت دوا، در دواخانه‌هاي داخل شفاخانه‌هاي بزرگ نيز چندين برابر مي‌باشد.
به اين اساس، بيماران افغان بصورت سازمان‌ يافته پول خود را به شفاخانه‌ها، آزمايشگاه‌ها، مترجمان‌ و صاحبان اتاق‌ها تحويل مي‌دهند. پيش از اين حتا در مورد فروش اعضاي بدن بيماران افغان در دهلي نيز خبرهايي منتشر شده است.
ويزه
روابط خوب مردم هند با افغان‌ها، عرضه خدمات صحي و روند صدور ويزا، همه باعث شده تا شمار زيادي از افغان‌ها براي تداوي به هند بروند، اگرچه در حال حاضر سفارت هند مقيم کابل، محدوديت‌هايي را براي صدور ويزا براي افغان‌ها وضع کرده است.
براي افغان‌ها پنج نوع ويزه داده ميشود، سياحتي، مريضي، تجارت، تحصيلي و کنفرانس. دريافت هرکدام اين ويزه‌ها تشريفات خاص خودرا دارد.
الف؛ ويزه سياحتي: متقاضي بايد مبلغ ۱۰۰۰ دالر ضمات بانکي، آدرس مکمل و نمبرتماس در افغانستان وآدرس مشخص در هند داشته باشد.
ب؛ ويزه تجارتي: جواز تمديد شده تجارت، آدرس شرکت فعال در هند و بيل‌هاي خريد داشته باشد.
ج؛ ويزه تحصيلي: تحصيلات در هند به سه شکل انجام مي‌گيرد که شامل  بورسيه تحصيلي دولت هند، بورسيه تحصيلي دولت افغانستان و تحصيلات آزاد است. ويزه هرکدام تشريفات خاص خود را دارد.
د؛ ويزه کنفرانس: کساني که از طرف سازمانهاي دولتي و يا غير دولتي در کنفرانس‌ها دعوت مي‌شود، دعوت‌نامه سازمان دعوت کننده و آدرس برگزاري کنفرانس را با خود داشته باشد.
ز؛ ويزه مريضي: بيماري که جهت تداوي درهند ميرود، علاوه بر پاسپورت، تذکره، عکس و آدرس مشخص در افغانستان و هند، نسخه داکتر، مکتوب شفاخانه را نيز داشته باشد. به پايواز بيمار نيز همانند شخص بيمار همراه او يکجا ويزه داده مي‌شود.اما، بيشتر کساني که درهند براي تداوي ميروند ويزه سياحتي ميگيرند. چون مدت اقامت ويزه سياحت درهند ۳۰ روز است آنان پس از سپري نمودن موعود معين با مشکلات زياد مواجه مي‌شوند.
عبدالحميد ميگويد:»ويزه سياحتي ۳۰ روزه داشتم، اما تداوي ام ۳۷ روز طول کشيد، زماني که ميخواستم برگردم با مشکلات زيادي مواجه شدم، يکماه ديگر طول کشيد تا ويزه ام تمديد گرديد وخروجي زده شد». به گفته عبدالحميد، شمار زيادي از افغانهاي که با ويزه سياحتي براي تداوي در هند ميروند، با همين مشکل برمي خورند.
خدمات صحي در داخل افغانستان
عمده‌ترين دليل هجوم بيماران از افغانستان به هند، بي‌اعتمادي آنان به جامعه طبي افغانستان است. اغلب بيماران، به اين باوراند که تشخيص بيماري‌ها توسط داکتران در افغانستان نادرست است.
عبدالقادر۴۵ ساله باشندة شهر کابل که جهت تداوى به هندوستان رفته است، ميگويد:» داکتران در افغانستان، بيمارى اش را تکليف قلبى تشخيص کرده بود. اما درهند تشخيص شده که وي تکيلف معده دارد، بعد از مصرف نمودن دواي معده صحتش بهترشده است». اين در حاليست که در يک نيم دهه گذشته با صدها ميليون دالر کمک هاي جامعه جهاني در بخش صحت، اما هنوزهم مردم از غير تخصصي بودن خدمات صحى و دواهاي غيرمعياري به هند ميروند.