تاجکستان، قطر، امارات متحد عرب، هند و مونیخ از همین بخش‌هایی بوده اند که رییس جمهور به آن ها بدون سرپرست وزارت امور خارجه سفر کرده است.
تازه ترین نمونه را هم می توان در سفر رییس جمهور به استرالیا دید که جای خالی نماینده یی از وزارت امور خارجه در میان مقام های دولتی کشور، پیدا بوده است.
در یکی از نشست های این سفر به جای وزیر خارجه وزیر اقتصاد کشور با وزیر خارجه استرالیا تفاهمنامه یی را امضا کرد.
انتظار خادم، آگاه روابط جهانی گفته است:” من این را باور دارم که رییس جمهور در بخش سیاست خارجی تواناست؛ اما وقتی بحث عملی ساختن و در نظر گرفتن اصول مطرح است، پس باید نماینده گان با صلاحیت وزارت امور خارجه در چنین سفرها حضور داشته باشند!”
ریاست جمهوری و وزارت امور خارجه، ابراز نظر را در این باره را به دوش یک دیگر انداختند و هیچ کسی، از این دو نهاد با ما حاضر به گفتگو در این باره نشدند.
در این میان، عملکرد خود سرپرست وزارت امور خارجه، نیز برای همه گان، پرسش برانگیز بوده است.
لیلا جعفری، فعال جامعه مدنی گفته است:” جناب آقای صلاح الدین ربانی در وزارت امور خارجه افغانستان، به عنوان یک مدیر سیاسی نو، نتوانست یک طرح، برنامه و کارکردهای مناسب و نوی را، بنا بر وضع موجود در افغانستان، پیشکش نماید.”
این گفته‌ها در اوضاعی ابراز می شوند که حکومت وحدت ملی، همواره از بهر آنچه که نبود سیاست خارجی روشن گفته می شود، با انتقادها روبرو بوده است؛ چنان که بسیاری از آگاهان روابط جهانی، کابل را در روابطش با جهان، به ویژه با کشورهای منطقه، دچار گونه یی از سردرگمی می دانند.
