حمله‌ی مرگ‌بار تروریستی به شفاخانه‌ی نظامی سردار داوود خان برای رهبری نهادهای امنیتی پیامدهای بسیاری داشت. وزرای دفاع و داخله و رییس امنیت ملی پس از این حمله استیضاح شدند. میزان نارضایتی شهروندان از رهبری نهادهای امنیتی و دفاعی افزایش یافت و انتقاد مردم از مدیریت این نهادها صریح‌تر شد.
به‌رغم این‌همه، حمله بر این نهاد هنوز رازآلود باقی مانده است. از ورای پنجره‌های خون‌آلود این شفاخانه نکته‌ی روشنی دیده نمی‌شود. عدد کشته‌گان این حادثه میان ۵۰ تا ۲۰۰ نفر در نوسان است. گزارش رسانه‌ها نشان می‌دهد که حمله بر این شفاخانه‌ی نظامی از پیش طراحی شده و با هماهنگی پرسش‌برانگیزی انجام شده است. به همین دلیل بیماران زیادی در آن حمله جان‌شان را از دست داده‌اند. از این منظر این حمله‌ی تروریستی هولناک‌تر از آن بوده که در سطح رسمی بازتاب یافت. به نظر می‌رسد پس از یک ماه از آن حمله و اعمال فشار بر حکومت، نهادهای کشفی و امنیتی به دنبال دست‌های نامرئی این حمله‌اند. کسانی که از درون وزارت دفاع یا بخش امنیتی شفاخانه‌ی سردار داوودخان با مهاجمان همکاری کرده است را شناسایی کنند.
دولت وزیری، سخنگوی وزارت دفاع ملی گفته است که ۹ تن از متهمان این حادثه در اتهام به غفلت وظیفه‌یی برکنار شده‌اند. در میان آن‌ها یک جنرال و یک دگروال نیز حضور دارند. آقای وزیری همچنان از افشای نام ۹ متهم وزارت دفاع ملی نیز خبر داده است. گرچه تا کنون ما متهمان را نمی‌شناسیم، اما تا آن‌جا که مشخص است، مأمورانی از سطوح میانی و پایینی این وزارت خانه وظایف‌شان را از دست داده‌اند. ریاست امنیت ملی و وزارت دفاع هر دو از بررسی این حادثه خبر داده بودند. به همین دلیل شماری از مسئولان امنیتی این شفاخانه مورد بازپرسی قرار گرفته‌ بودند. به همین دلیل انتظار می‌رود نشانه‌هایی از کسانی به دست بیاید که در وقوع این حمله‌ی خونین همکاری کرده‌ بودند. چنان‌چه در ادامه‌ی بررسی‌ امنیتی کسانی بازداشت و به محکمه سپرده شوند، این احتمال به واقع نزدیک‌تر می‌شود که راز حمله بر این شفاخانه زدوده شود.
پرسش‌های فراوانی تا کنون پاسخ قابل اعتنا نیافته‌اند. در حالی‌که داعش مسئولیت این حمله‌ی هولناک را پذیرفته بود، معلوم نبود بر پایه‌ی کدام نشانه‌ها برخی از دیپلمات‌های خارجی از آن‌جمله در سفارت اتحادیه‌ی اروپا انجام آن را به طالبان نسبت دادند. بعدتر روشن شد که کشتار در شفاخانه‌ی نظامی سردار داوود خان کار طالبان بوده است. مشاور امنیت ملی در آن زمان به‌صورت حساب‌شده‌یی به مرز باریک میان گروه‌های تروریستی اشاره کرد. حنیف اتمر در واقع گفت که داعش نام دیگر طالبان است. رییس امنیت ملی آن را در پارلمان توضیح داد که مبتنی بر آن شبکه‌یی از گروه‌های تروریستی در انجام یک حمله دست دارند. چرا عوامل اصلی حمله پنهان می‌مانند؟ آیا میان تمایل به پنهان کردن جنایت طالبان، سکوت این گروه و پذیرفتن آن از سوی داعش صرفاً از سر تصادف است یا ارتباط منطقی‌یی میان آن‌ها استوار است؟ در کنار آن، می‌توان پرسید که شمار واقعی قربانیان چند نفر است؟ چنان‌چه رقم واقعی بیش از ۵۰ نفر باشد، باید به صداقت سخن‌گویان حکومت در حوادث کما بیش مشابه نیز شک کنیم. هنوز مردم نمی‌دانند که چند ساعت درگیری در این شفاخانه چه‌گونه ممکن شده است؟ سرانجام برای شهروندان مهم است بدانند که لایه‌های رهبری نهادهای امنیتی تا چه‌اندازه قابل اطمینان‌اند؟
مسأله‌ی امنیت ملی در میان است. شهروندان نسبت به جدیت رهبری نهادهای امنیتی تردید دارند. به همین دلیل راز زدایی از این حادثه اهمیت بیش‌تری یافته است.
چنانچه عوامل این حادثه دستگیر و به محکمه سپرده شوند، اگر از یک‌طرف امکان اجرای قانون و عدالت فراهم می‌شود، از جهتی دیگر اعتماد از هم‌پاشیده‌ی مردم نیز اندکی ترمیم خواهد شد. همه امیدواریم که دست‌کم در این حکومت با صداقت و قاطعیت عمل کند. ممکن است کسانی در این میان راهی زندان و با نفرت عمومی مواجه شوند، اما برای کل دستگاه حکومت این حسن را دارد که ناامیدی و نارضایتی شهروندان را می‌کاهد. آیا باید منتظر بمانیم تا این بررسی‌ها دقیق انجام و نتیجه‌ی آن صادقانه با مردم در میان گذاشته شود؟ ظاهراً راه دیگری نداریم، اما قضاوت در مورد باید به زمانی موکول شود که نتیجه‌ی تحقیق همگانی شود.