طرف جنگ امروز دولت افغانستان همان طرفی است که دیروز یعنی ١٨سال پیش با احمدشاه مسعود می‌جنگیدند. یعنی گروه طالبان، القاعده و گروه‌های تروریستی مورد حمایت پاکستان و حلقه‌های مختلف استخباراتی و غیر استخباراتی منطقه‌یی و بین‌المللی.  اما نکتۀ قابل پرسش و بحث، به تفاوت این جنگ در دوران مقاومت و پایداری احمدشاه مسعود و دوران حکومت حامد کرزی و اشرف غنی بر می‌گردد. اگر جنگ و مقاومت در هردو دوره، جنگ و مقاومت در برابر یک دشمن و بر سر صلح و ثبات افغانستان است، چه نکات مشترک و متفاوتی در این هردو دورۀ جنگ وجود دارد؟ مهم‌ترین نکتۀ مشترک در جنگ هردو دوره یعنی در جنگ احمدشاه مسعود و جنگ حکومت‌های کرزی و غنی، به حقانیت این جنگ بر می‌گردد. عمده‌ترین تفاوت در جنگ و مقاومت احمدشاه مسعود و جنگ دولت افغانستان پس از او علی‌رغم این حقانیت مشترک، به مظلومیت احمدشاه مسعود در این جنگ برمی‌گردد. او در این جنگ و مقاومت با تروریسم طالبان-القاعده و تجاوز نه‌چندان پنهان پاکستان و حامیان عرب و عجم تروریسم و حتا مشوقین غربی تروریسم طالبانی، تنها و مظلوم بود. و این حقانیت و مظلومیت را تا نفس آخر با خود حمل کرد. ١٨سال پیش از امروز، احمدشاه مسعود با همان نیرویی می‌جنگید که پس از او و در بسیاری از این سال‌ها، ۴۲کشور به رهبری ایالات متحدۀ امریکا و یگانه پیمان بزرگ نظامی جهان «ناتو» با ده‌هاهزار نیروی خود در کنار ده‌هاهزار نیروی دولت افغانستان می‌جنگیدند و می‌جنگند.  ١٨سال قبل بسیاری از کشورهای ذیدخل در جنگ و بی‌ثباتی چهل‌سال اخیر افغانستان به‌خصوص ایالات متحده امریکا، اروپا و کشورهای عرب و مسلمان نه تنها چشم خود را بر حقانیت مقاومت مسعود می‌بستند، بلکه در جهت پیروزی طالبان و القاعده و شکست مقاومت مسعود گام بر می‌داشتند. اما احمدشاه مسعود بار دشوار مقاومت را مظلومانه و به تنهایی به‌دوش کشید و بیداد و بی‌عدالتی دولت‌های غربی و حاکمان عرب و مسلمان در حمایت از طالبان و القاعده و یا کم از کم سکوت و بی‌اعتنایی آن‌ها را به نظاره نشست تا شاهد بیداری وجدان آن‌ها به این بی‌عدالتی‌ باشد. اما وجدان آن‌ها تا ١١سپامبر ٢٠٠١ که شمشیر مرگ تروریزم طالب و القاعده بر فرق شان فرود نیامد، بیدار نشد.