اخیراً بانک جهانی تصمیم گرفته که مقدار ۵۰۰ میلیون دالر از وجوه صندوق انکشافی افغانستان را به حساب کمک‌های بشردوستانه انتقال دهد تا از بروز فاجعه انسانی در زمستان پیش رو در افغانستان جلوگیری شود. این بانک گفته که تصمیم انتقال پول با تهدیدهای تحریم امریکا مواجه است و احتمال دارد که اصلاً انجام نشود. یکی از مسئولان بلندپایه بانک گفته که هرچند امریکایی‌ها سخنان دلپذیر می‌زنند ولی قوانین وزارت خزانه داری آن کشور چنان سخت و سفت است که حتا کمک‌های بشردوستانه را نیز ناممکن می‌کند.

از جانب دیگر، به تازگی وزارت خارجه امریکا اعلام کرده که نخواهد گذاشت تا ذخایر ارزی افغانستان در دست طالبانی که تحت تحریم این کشور هستند، بیفتند. این سیاست امریکا در واقع در کنار بحران اقتصادی، یک نوع بحران گروگان گیری را نیز به وجود می‌آورد؛ زیرا هر کشور کمک کننده پیش از این که برای مردم افغانستان کمک ارسال کند، بارها برای گرفتار نشدن در دام قوانین تعزیراتی امریکا خواهد اندیشید و در بسا موارد از خیر کمک نیز خواهد گذشت.

تصمیم وزارت خزانه داری امریکا برای تحریم مقامات طالبان در عمل نه آن مقامات را صدمه می‌زند و نه روی حکومت داری طالبان اثر خواهد گذاشت؛ آنکه بیشتر و در گام نخست از چنین تحریم‌هایی صدمه می‌بیند، در واقع مردم و ملت افغانستان است که با گرسنگی ناشی از سنگدلی امریکایی‌ها دست و پنجه نرم کرده و ذخایر ارزی‌اش در امریکا مسدود است.
اکنون امریکا نان و قتق ملت افغانستان را به گروگان گرفته و در یک بازی موش و گربه در حالی که شکست خورده و تحقیر شده است، می خواهد تلافی شکست نظامی خود را در میدان جنگ، از جان و نان ملت افغانستان بگیرد. این کشور اگر ریگی در کفش ندارد؛ چرا با طالبانی که می‌گوید مورد تحریم هستند مذاکره می‌کند و پشت یک میز می‌نشیند و توافق نامه امضا می‌کند، ولی ذخایر ارزی افغانستان را که دارایی ملت است آزاد نمی‌کند تا بحران انسانی مهار شده و میلیون‌ها انسان این سرزمین از گرسنگی نجات یابند.

به نظر می‌رسد همان طور که امریکا دیگر کشورها را تحریم کرده و ملل مختلف را با غذ شکنجه می‌کند، اکنون به جان ملت افغانستان افتاده و فقیر ترین مردم جهان را به بازی گرفته است، گویا این سرشت امریکا است که با جان ملل فقیر بازی کند و احتمالا غول های سرمایه دار امریکایی و صهیونیست، از این بازی موش و گربه سودهای کلانی به جیب می‌زنند و روی حیات و ممات ملل فقیر شرط بندی می‌کنند. گروگان گیری امریکا روزی به پایان می‌رسد و ملت گرسنه افغانستان نیز به نان و نوایی می‌رسد، اما مثل معروف است که می‌گوید: زمستان می‌رود اما رو سیاهی به زغال می‌ماند.