مراسم بزرگداشت از نود و هفتمین سالروز کسب استقلال افغانستان از انگلیس با حضور اشرف غنی؛ رئیس جمهور برگزار شد.

در این مراسم که زیر تدابیر امنیتی در پایتخت برگزار شد، شماری از مقام‌های ارشد دولتی و چهره‌های سیاسی حضور داشتند.

اشرف غنی با تشریفات ویژه‌ای پای “منار استقلال” در محوطه وزارت دفاع گل گذاشت.

آقای غنی در مراسم تجلیل از این روز که در ارگ ریاست جمهوری برگزار شد، گفت: “کشورهای دیگر بعد از نود یا پنجاه سال که استقلال و آزادی خود را تجلیل می‌کنند، آن را به حیث دستاورد تاریخی تجلیل می‌کنند؛ اما ما بدبختانه در حالی آزادی خود را تجلیل می‌کنیم که نیاز به تجدید عهد برای دفاع از آزادی خود داریم.”

رئیس جمهور در سخنان خود تاکید کرد که افغانستان سیاست خارجی خود را به هیچ کسی تسلیم نخواهد کرد.

در مراسم بزرگداشت استقلال افغانستان در ارگ ریاست جمهوری، عبدالله عبدالله؛ رئیس اجرایی حضور نداشت.

در این میان به باور کارشناسان در مراسم امروز، دست کم دو نشانه وجود داشت که نشان می داد میان گذشته و حال و آینده مناسبتی به نام استقلال افغانستان، فاصله های فراوان و عمیقی وجود دارد.

یکی از مهم ترین عوامل و نشانه ها، سخنان اشرف غنی؛ رییس جمهور بود که گفت: “کشورهای دیگر بعد از نود یا پنجاه سال که استقلال و آزادی خود را تجلیل می‌ کنند، آن را به حیث دستاورد تاریخی تجلیل می ‌کنند؛ اما ما بدبختانه در حالی آزادی خود را تجلیل می‌ کنیم که نیاز به تجدید عهد برای دفاع از آزادی خود داریم.”

این سخن معنای عمیقی دارد و نشان می دهد که رییس جمهور غنی نیز مانند بسیاری از منتقدان، عقیده دارد که ما هنوز برای به دست آوردن آزادی خویش در حال جنگ با دشمنان استقلال و آزادی هستیم.

مفهوم دیگر این سخن این است که آزادی و استقلالی که تصور می شود ۹۷ سال پیش از امروز توسط شاه امان الله جوان به دست آمده، هنوز نه تنها کامل نیست؛ بلکه همچنان باید بر سر به دست آوردن آن جنگید؛ چیزی که رییس جمهور با تعبیر «بدبختانه» از آن یاد کرد.

این تعبیر نشان می دهد که اگرچه ما امروز استقلالی که دیروز به دست آمده را تجلیل می کنیم؛ اما هنوز با بدبختی عدم استقلال دست به گریبان هستیم و باید برای به چنگ آوردن آن بجنگیم.

این وضعیت کنونی استقلال سیاسی و حاکمیت ملی ماست و چیزی نیست که کسی بتواند با احساسات مقدس ملی گرایانه آن را انکار کرده و نادیده بگیرد.

نادیده گرفتن این حقیقت، نادیده گرفتن وضعیت اسفباری است که در آن به سر می بریم و به عنوان واقعیت هر روزه زندگی مان، با آن گلاویز هستیم، بر سر آن خون می دهیم، جان می سپاریم و هزینه های هنگفت و سنگینی می پردازیم.

به تعبیر دقیق آقای غنی، امروز ۹ گروه مسلح بین المللی که سازمان ملل متحد آنها را به عنوان گروه های تروریستی ثبت کرده است، در افغانستان حضور دارند و نیروهای امنیتی کشور همه روزه در بیش از ۲۰ ولایت کشور با آنها درگیر اند و قربانی می دهند.

نیروهای خارجی از چندین کشور جهان نیز در قالب یک مأموریت نظامی بین المللی، در افغانستان حضور و پایگاه نظامی دارند.

اقتصاد افغانستان همچنان بر منابع کمکی خارجی استوار است و اگر یک روز این کمک ها قطع شوند، بی تردید، بخش های وسیعی از دولت، نیروهای امنیتی، خدمات عمومی و… در افغانستان فلج خواهند شد.

بحران سیاسی و دوگانگی حاکم بر دولت وحدت ملی نیز نشانه ای دیگر از عوارض عدم استقلال و حاکمیت ملی مبتنی بر رأی و اراده مستقیم و واقعی مردم است.

با این حساب، حق کاملا با رییس جمهور است. ما نتوانسته ایم ارتباطی معنادار میان دیروز و امروز استقلال برقرار کنیم.

عامل و نشانه دومی که در مراسم امروز مشهود بود عدم حضور داکتر عبدالله؛ رییس اجرایی کشور در این مراسم بود.

او اخیرا با اشرف غنی؛ رییس جمهور بر سر بسیاری از مسایل از جمله عدم اجرای توافق سیاسی، دچار تنش شده است.

بنابراین، عدم حضور او در این مراسم نشان می دهد که ما پس از ۹۷ سال از استقلال خویش، هنوز نتوانسته ایم یک اراده یگانه و وحدت بخش را بر کشور و نظام سیاسی خویش حاکم کنیم؛ بنابراین، چگونه می توانیم مدعی استقلال از اعمال قدرت و نفوذ قدرت های خارجی شویم؟

در این میان، البته نشانه مهم دیگری نیز وجود دارد و آن، عدم حضور مردم در مراسم بزرگداشت از یک مناسبت ملی متعلق به همه افغانستان است.

اینها همه یعنی آینده مبهمی در انتظار یک افتخار مربوط به گذشته است و روشن نیست که ما سرانجام با میراث امان الله خان چگونه معامله خواهیم کرد.