♦️ظهر روز گذشته معید یوسف مشاور امنیت ملی پاکستان وارد کابل شد. او با امیرخان متقی وزیر خارجه طالبان دیدار داشته و بنا بر گفته‌های سخنگوی وزارت خارجه، در این دیدار بر تقویت روابط تجارتی و امنیتی و همچنان گسترش معاملات بازرگانی توافق شده است.

♦️قرار است آقای یوسف با دیگر مقامات طالبان نیز دیدار داشته و روی مسایل مختلف چانه زنی کند. او سومین مقام بلندپایه پاکستان است که در چند ماه خیر وارد کابل شده است. پیش از او رییس اسبق آی اس آی و شاه محمود قریشی وزیر خارجه پاکستان نیز به کابل سفر کرده‌اند.

♦️آنچه اما اهمیت دارد، نه برایند رسمی این سفرها که مسایل و زوایای پنهان آن است که مسلماً از دید رسانه‌ها و مردم مخفی مانده و کمتر در مورد آن بحث می‌شود. پاکستان کشوری است که هرگز طرفدار دولتی مقتدر و دارای اقتصاد پویا در افغانستان نبوده و نیست

♦️. پاکستان همواره تلاش می‌کند که افغانستان را مطیع و رام خود داشته باشد و در واقع نوعی استعمار را در این کشور جاری کند. کل سیاست پاکستان در افغانستان در یک جمله اگر خلاصه شود این است: خود مختاری نسبی داخلی و وابستگی سیاست خارجی به اسلام‌آباد.

♦️فرای این واقعیت مغموم، پاکستان روی هیچ راهبرد دیگری در افغانستان متمرکز نیست و تمام اقدامات و سیاست‌های این کشور در قبال افغانستان مبتنی بر همین اصل می‌چرخد. می‌توان در ذیل آن مسایل اقتصادی، تجاری، روابط دو جانبه، اقدامات مشترک، مسایل مرزی، مسایل فرهنگی و حتا مسایل شخصی را دسته بندی کرد.

♦️بنا بر این اساس، سفر مشاور امنیت ملی پاکستان به کابل، در واقع گامی در جهت گسترش روابط دو جانبه نه بلکه تلاشی است در راستای غارت منابع اقتصادی و معدنی افغانستان و البته پاره‌ای از خاک کشور که در یک توافق استعماری به بریتانیا سپرده شده بود.

♦️مشاور امنیت ملی پاکستان آمده که طالبان را مجاب کند تا در باره خط دیورند تصمیم نهایی را بگیرند و آن بخش خاک کشور را برای همیشه به پاکستان بسپارند.
البته اکنون مسئولیت طالبان است که با این مسئله ملی چطور برخورد می‌کنند.

♦️ آیا به پاکستان اجازه می‌دهند که هم خاک ما را غارت کند و هم قیم سیاسی و اقتصادی و فرهنگی ما باشد یا با پاسخ قاطع هرنوع اربابی پاکستان را رد کرده و استقلال کشور را حفظ می‌کنند. به نظر می‌رسد طالبان با دو انتخاب مواجه هستند: حفاظت از تمامیت ارضی و استقلال کشور و کسب محبوبیت داخلی، با تسلیم شدن به پاکستان و منفوریت ابدی در نزد ملت.