در سال‌های اخیر، جوانان بسیاری در افغانستان، به گونۀ فردی، برای پیشرفت در کشور شان، تلاش کرده اند.
کسانی با فراگیری برخی از آموزش‌ها و کسانی هم با پرداختن به کارهایی که بر زنده گی خود شان و اطرافیان شان، اثرگذار بوده اند.
در این گزارش، با دختری گفت‌وگو شده است که در چند بخش آموزش دیده است و کار کرده است و نیز برای گرفتن ماستری اش در رشته روانشناسی، آماده می شود.
عطیه بیست و چهار ساله است و در بخش روانشناسی آموزش دیده است.
در اوضاعی که به نقاشی هم دسترسی دارد و نخستین گام هایش را در بخش بازرگانی، نیز برداشته است.
عطیه میرداد، دانش آموخته روانشناسی گفته است:”می خواهم که از طریق بورسیه هایی که در بخش ماستری می آیند، چون بیشترین بورسیه ها، تافل نیاز دارد، به همین خاطر آماده گی می گیرم که بتوانم یک بورسیه خوب تر به دست بیاورم.”
عطیه، کوچک ترین عضو یک خانواده یازده نفری است.
پدرش که یک پزشک است، می گوید که آنان چند سالی را در غربت به سر بردند و عطیه هم، در بیرون از کشور زاده شد و سال های نخستین آموزش هایش را، نیز در افغانستان نبود.
محمد امین میرداد، پزشک گفت:”من و مادرش حتا برایش می گفتیم که زیاد درس نخوان که خود را خسته می سازی؛ اما او همیشه به کتاب و درس مشغول بود و زحمت زیاد کشید که بالاخره نتیجه خوب زحمت هایش را هم به دست آورد.”
عطیه افزود:”رویای هرفرد کشور است که کشور آرام داشته باشد، کشور آباد داشته باشد و بتواند با ذهن آرام کارهای خود را دنبال کند و تحصیل کند.”
با این حال، عطیه می‌داند که هنوز، برای دست یابی به تمامی خواسته هایش، راه درازی در پیش دارد.
راهی که هر روز از همین اتاق آغاز می شود و انجامش را، باید با کارکردهای خودش تعیین کند.
