روز گذشته با دو خبر مواجه شدم که در واقع از یک مرجع مخابره شده بود و به نظر می‌رسد که آبستن حوادثی باشد. حوادثی از این دست که حال آدم را خوب می‌کند؛ هرچند راه دشوار است و جدیت و سعی و تلاش و کوشش و عرق ریزی فراوان می‌خواهد.

♦️حسن کاظمی قمی فرستاده ویژه ایران در امور افغانستان روز گذشته وارد کابل شد. آقای کاظمی در میدان هوایی کابل ضمن مصافحه با میزبانانش، با خبرنگاران نیز درنگی کوتاه داشت و سخنانی بیان کرد که با آن که مسبوق به سابقه از آدرس ایران بود، ولی خبر از دور جدیدی می‌دهد که آغاز شده و امید می‌رود که به مقصود برسد.

♦️کاظمی قمی گفت که به خواست مردم افغانستان احترام می‌گذارد و این که روی موضوعات مختلف و از جمله تشکیل حکومت فراگیر در افغانستان با مقامات طالبان گفت‌وگو خواهد کرد.

♦️همزمان با این، حسین امیر عبداللهیان وزیر خارجه ایران در نشست خبری مشترک با همتای ترکش در تهران، گفت: موضوع تشکیل دولت فراگیر را در افغانستان با جدیت دنبال می‌کنیم. او همچنان افزود که تشویق تمام طرف‌ها به تشکیل چنین دولتی یکی از اهداف ایران است.

♦️سفر نماینده ویژه ایران برای افغانستان و ابراز چنین موضعی از جانب وزیر خارجه آن کشور در واقع بازی تازه‌ای است که از سوی ایران شروع شده و احتمالاً سموم نشست اخیر ترویکای گسترش یافته اسلام‌آباد را خواهد زدود.

♦️در همین چند روز پیش پاکستان میزبان نشست ترویکای گسترش یافته بود؛ نشستی که به رغم عنوان دهن پرکنش تهی از معنا است و گامی در جهت ضد منافع ملی مردم افغانستان.
اینک حرکت ایران پاسخ موزونی به تلاش

♦️پاکستان است که در جبهه مخالف ایجاد و تاسیس دولت فراگیر در افغانستان قرار گرفته و تلاش دارد که ترکیب موجوده را بر جامعه جهانی با استفاده از اهرم‌هایی مثل بدتر شدن وضعیت امنیتی افغانستان، گسترش تروریزم و گسترش فقر در افغانستان تحمیل کند.

♦️اما به نظر می‌رسد که رویکرد ایران با ارائه نسخه حکومت فراگیر که اینک به نظر می‌رسد ترکیه را نیز با خود دارد، از این جهت برای افغانستان مفید و موثر است که از یک طرف خباثت‌های پاکستان را خنثی می‌کند و از جهت دیگر، کشورمان را به سوی ثبات و امنیت پایدار رهنمون می‌شود.

♦️از این جهت، رویکرد مثبت ایران در مقطع کنونی که کشور در حال فرو رفتن در باتلاق انحصارگری غنی‌وار از سوی دیگر است، برای برون از بحران موجوده نسخه حیاتی بوده و باید نیروهای داخلی نیز روی آن سرمایه گذاری کنند؛ زیرا چنین رویکردی به عنوان یک چانس طلایی کمتر پیش می‌اید و اگر حمایت نشود، جنگ داخلی در افغانستان حتمی است؛ اما کشورهای سنگ افکن مثل پاکستان نیز باید خود را برای بحران پناهجویان، گسترش مواد مخدر، پذیرفتن داعش و یک بحران چند دهه‌ای آماده کنند.