نصیراحمد فقیری؛ عضو شورای ولایتی غزنی نیز با تایید باشندگان شهر غزنی گفت:”نگرانی‌های مردم هنوزهم پا برجاست، طالبان در حومه‌ شهر حضور دارند و در خانه‌های مردم و مساجد جا گرفته اند. آزادانه در محلات گشت و گذار دارند و بعضاً مردم را تهدید کرده تا خانه‌های شان را رها کنند؛ زیرا آنان قصد حمله دوباره بر شهر را دارند.”

آقای فقیری افزود که پاسگاه‌های کمربندی شهر که در حمله سه هفته پیش طالبان سقوط کرده بودند، دوباره بازسازی نشده اند.

طالبان، سه هفته پیش قسمت‌هایی از شهر غزنی را تصرف کردند. وزیر داخله به تازگی مدعی شده که در جنگ غزنی بیش از ۱۵۰۰ طالب کشته شده که حدود ۵۰۰ تن آنان پاکستانی بوده‌اند.

جنگ غزنی اکنون سه هفته است که به پایان رسیده؛ اما هول و هراس و نگرانی مردم غزنی، یعنی همان کسانی که در هر جنگی، بی طرف اند؛ اما بیشترین قربانی و هزینه را می دهند، کماکان پا برجاست.

از روزی که جنگ به پایان رسیده، بارها مردم و وکلای شورای ولایتی غزنی، نسبت به تکرار دوباره فاجعه با شروع موج جدید حمله طالبان به مرکز شهر، هشدار داده و ابراز نگرانی کرده اند.

معنای دیگر این رویداد آن است که خنده ها و فکاهی های رییس جمهور اشرف غنی در پی سفر پس از جنگ او به غزنی، برای مردم آن ولایت، امید و اطمینان نیاورده است.

مردم و وکلای شورای ولایتی می گویند که طالبان، همانند همیشه در اطراف شهر، خیمه زده و چتر ناامنی را بر فراز این شهر، حفظ کرده اند.

به گفته آنها دولت محلی، پس از پایان جنگ، حتی نخواسته یا نتوانسته پاسگاه های امنیتی واقع در کمربند امنیتی اطراف شهر را دوباره احیا کند. به این ترتیب، منطقه نفوذ و قدرت طالبان در حومه شهر غزنی، حتی به زمان پیش از جنگ اخیر نیز برنگشته و جنگجویان آن گروه آزادانه بر مناطق اطراف شهر، حکمروایی می کنند و از مردم محلی، آب و غذا و سرپناه مطالبه می کنند.

این همان چیزی بود که ناظران مسایل نظامی، به دنبال پایان جنگ غزنی نیز نسبت به آن هشدار می دادند.

به باور آنها، احیای استیلای دولت محلی بر مناطق شهری غزنی کافی نیست. طالبان باید به گونه ای سرکوب شوند تا دیگر هیچگاه قدرت و جسارت حمله به مرکز شهر را پیدا نکنند. نفرات، پایگاه ها، مناطق نفوذ، مراکز سازمان دهی، اجتماعات، انبارهای اسلحه و مهمات و شاهرگ ها و شریان های تأمین مالی و تسلیحاتی آن گروه باید از سوی دولت و نیروهای خارجی، منهدم می شدند تا غزنی به یک امنیت پایدار دست پیدا می کرد و شهروندان از عدم تکرار حمله خونین اخیر به مرکز شهر به طور کامل اطمینان پیدا می کردند.

دولت اما پس از پایان معجزه آسای جنگ غزنی، عملیات نظامی در آن ولایت را نیز متوقف کرد و غزنی هیچگاه شاهد یک عملیات تصفیه و پاکسازی وسیع و همه جانبه ضد تروریستی نبود.

تمام دستاورد دولت در این جنگ، به انتشار آمارهای بلندبالایی خلاصه می شود که به صورت یکجانبه از سوی دستگاه های امنیتی، منتشر می شود و هیچ اطمینانی وجود ندارد که این آمارها درست همان چیزی باشد که در میدان نبرد واقعا رخ داده است.

از سوی دیگر به باور آگاهان، به نظر نمی رسد که جنگجویان طالبان، پس از اشغال شهر غزنی، جای دوری رفته باشند.

آنها یا در داخل شهر، پناه گرفته و منتظر دریافت پیام برای آغاز موج دوم حمله هستند تا در یک حرکت انفجاری، اهداف مورد نظر را در نخستین قدم، متلاشی و منهدم کنند و یا به مناطقی در اطراف شهر، عقب نشینی کرده اند که پیش از جنگ، از سوی پاسگاه های امنیتی دولتی، کنترل می شدند؛ اما پس از جنگ و به دنبال سقوط پاسگاه ها، عملا بر حوزه تحت سلطه طالبان، افزوده شدند.

با این حساب، شرایط کنونی حاکم بر غزنی از نظر روانی، درست شبیه همان وضعیتی است که پیش از جنگ، برقرار بود؛ وضعیتی که طی آن، مردم و نمایندگان شورای ولایتی مرتب در باره خطر سقوط شهر به دست طالبان، هشدار می دادند؛ اما دولت های محلی و مرکزی، با بی اعتنایی از کنار این هشدارها می گذشتند و نسبت به امنیت شهر اطمینان می دادند.