تمامی قربانیان حملۀ انتحاری روز گذشته (چهارشنبه، ۲۴ اسد) بر آموزشگاۀ موعود در حوزه ۱۸ امنیتی پولیس کابل، کم‌تر از بیست سال عمر داشتند.

بیشتر این دانش‌آموزان از خانواده‌های نادار و کشاورز برخاسته بودند و از ولایت‌ها به کابل آمده بودند.

در این حمله که در داخل یک صنف صورت گرفت، ۴۸ دانش آموز کشته شدند و ده‌ها تن دیگر زخمی شده‌اند. گواهان این رویداد، می‌گویند جسدهای برخی از این دانش‌آموزان پارچه پارچه شده بودند.

جوانانی‌که از این حملۀ مرگبار جان سالم به در برده اند، می‌گویند که هیچ امیدی از رهبران حکومت وحدت ملی و مسؤولان امنیتی ندارند.

سیدعلی و فریدون که از نجات یافته‌گان حملۀ بر این آموزشگاه استند از غزنی به کابل آمده اند و با دو جوان دیگر در یک اتاق نامناسب برای زنده‌گی، که هم اتاق خواب است و هم آشپز خانه زنده‌گی می‌کنند.

سیدعلی می‌گوید: «پدرم دهقان است. در جاغوری زنده‌گی می‌کنیم من اینجا آمده ام درس بخوانم.»

فریدون نیز می‌گوید: «سه و نیم هزار پول کورس می‌دهیم دو هزار این جا را کرایه کرده ایم … سخت است اما باید درس بخوانیم.»

رحمان و عزت الله، همسایۀ اتاق سیدعلی و فریدون بودند. آنان ده روز پیش برای فراگیری آموزش به کابل آمده بودند، اما روز گذشته کشته شدند.

کوثر، یکی از قربانیان دیگر این رویداد است. او تا کنون چهارده ساله نشده بود. بستگان او می‌گوید که کوثر در صنف نهم درس می‌خواند و آرزو داشت در دانشگاۀ طبی کابل درس بخواند. یاسر، برادر کوثر نیز در همان صنفی بود که انفجار صورت گرفت، بخت بلندش اورا از دم مرگ پس کشید، اما می‌گوید هنگامی که جسد خواهرش را روی دستانش به شفاخانه برد، تمام توانش را از دست داد و به یک باره‌گی دنیا پیش چشمانش سیاه شد: «کوثر را بلند کردم بغل کردم فکر کردم ضعف کرده یک صنفی ما کمک کرد بیرون بردیمش و در تاکسی سوار شدیم . در راه راننده گفت یک بار ببین که نفس می کشد. دیدم که نفس نمی‌کشید.»

یک صدو شصت دانش جوی دختر و پسر از این صنف که اکنون از آن تنها یک ویرانه مانده است، به دانشگاه های طبی کشور راه یافتند. اول نمره کنکور پارسال،  سوم و چارم نمرۀ کنکور امسال در همین جا آموزش های آماده گی کانکور را فراگرفته بودند.