نرندرا مودی، نخست‌وزیر هند، در فضای سرد و ساکت کابل روز پرشور و گرمی داشت. بامداد دیروز به کابل آمد تا در افتتاح ساختمان جدید پارلمان شرکت ورزد و سه هلی‌کوپتر MI25 را به کابل تحویل دهد. استقبال از آقای مودی بی‌سابقه بود. مشاور امنیت ملی رییس‌جمهور به استقبالش رفت، غنی در ارگ پذیرایی کرد و صبحانه را با وی صرف کرد و عبدالله، رییس اجرایی حکومت، نیز مودی را تا فرودگاه همراهی کرد.

میزبانی گرم مسئولان حکومت از مقامات دولت هند، حامل معناهای زیادی است. چه بخواهیم یا نخواهیم، رابطۀ هند با افغانستان همواره با رابطۀ کابل و اسلام‌آباد مقایسه می‌شود. این مقایسه اما به‌شدت ناقص و آسیب‌زا‌ست؛ زیرا از چشم‌انداز معیوبی مطرح می‌شود. در واقع ما فکر می‌کنیم که داشتن رابطۀ معطوف به سود و ثبات‌مند با دو کشور دیگر که مشکلات کلانی با هم دارند، ناممکن است. این داوری بر مبنای «دوست/دشمن مشترک» شکل می‌گیرد. به همین خاطر، بخشی از واکنش شهروندان در‌بارۀ سفر نخست‌وزیر هند به کابل، ابراز خشم و نفرت از پاکستان بود. آفت چنین نگاهی برای ما کم و نامحسوس نبوده و نیست. شتاب در دشمن‌تراشی، کمترین هزینه‌ای که بر این کشور تحمیل کرده است، پیچیده‌شدن مناسبات منطقه‌‌ای و سخت‌شدن فراهم آوردن ثبات و امنیت در منطقه و افغانستان بوده است. در حالی که ما می‌توانیم فارغ از چنین مرزکشی‌ای نیز مناسبات‌مان را با کشورها تعریف کنیم. در این بخش خاص، واقع این است که افغانستان نیازمند همکاری و ارتباط معطوف به سود متقابل با پاکستان و هند است. هر‌دو کشور هم منافعی در افغانستان دارند که از آن دفاع می‌کنند و هم دهلی‌نو و اسلام‌آباد رقیب همدیگر‌ند. در چنین وضعیتی، آنچه که برای کابل مقرون به صرفه است، تعریف رابطه‌ای است که بتواند به ابهام‌های موجود پایان دهد و فضای اعتماد را برای کاهش دست‌اندازی‌ها به میان آورد. فراموش نکنیم که هند از نظر حجم کمک‌هایش به افغانستان، پس از جاپان قرار دارد. از نظر اهمیت سیاسی نیز نباید این رتبه‌بندی را فراموش کنیم.